Ja natuurlijk hebben wij de leukste baan ter wereld! Wij zijn altijd bezig met reizen en vakanties. Meestal om andere mensen de reis van hun leven te bezorgen, maar zelf gaan we gelukkig ook vaak op reis. En dan maken we de gekste dingen mee. De reisexperts van Footprint Travel vertellen!
Kieke en Paulien: “We sliepen in Witsieshoek in Royal-Natal nationaal park, de hoogste berglodge van Zuid-Afrika. We stonden vroeg op, in de hoop zeldzame Kaapse Lammergieren te spotten. Jeremiah, de gierenfluisteraar, legde een stuk bot neer. Al snel zagen we een gier hoog overvliegen die ver weg op een berg ging zitten om ons in de gaten te houden. Met telelenzen in de aanslag lagen we een uur te wachten.
Wilde dieren kun je niet afdwingen, maar die gier moest echt wel een keer zijn botje komen halen, want we hadden nog een druk programma die dag en moesten écht gaan rijden. Na anderhalf uur wachten gaven we het eigenlijk op, maar gingen toch nog even 20 meter verderop zitten.
En ja hoor, binnen vijf minuten kwam de gier aangevlogen en pikte zijn botje op. Een prachtige foto! We sloegen onszelf voor de kop, dat we niet iets eerder meneer Gier ruim baan hadden gegeven... Dat had ons veel wachten bespaard!”
Ferry: “In Chambok bleven we een nacht in een dorpje op het platteland. Onze gids was een heel verlegen meisje die enorm haar best deed om het ons naar de zin te maken. Ze was al een jaar in training, maar het was de eerste keer dat ze zelfstandig gids was. Ze vertelde ons dat ze een jaar geleden de gasten nog niet eens in de ogen durfde te kijken. We vonden haar echt super schattig. Achterop een ossenkar gingen we naar een rivier om te zwemmen.
In het water daagde ze me uit voor een wedstrijdje wie het langste onder water kon blijven. Dat win ik op mijn sloffen, dacht ik, want ik ben een echte waterrat. Groot was mijn verbazing dan ook, toen ik na ongeveer een minuut boven kwam en zij nog steeds onder water was. Pas toen we de volgende dag het dorp hadden verlaten, bekende Paulien dat onze gids me zwaar in het ootje had genomen. Zij was omhoog gekomen om adem te halen en toen ik omhoog kwam, weer heel zachtjes onder water gegaan. Met deze truc pakte ze de winst!”
Karin: “In Aswan in Egypte had ik een afspraak met Mohammed, we zouden een boottochtje over de Nijl maken en eten bij Mohammeds’ familie. Ik had deze excursie al eens eerder gedaan, dus ik kende Mohammed wel, maar ik kon me zijn gezicht niet goed meer voor de geest halen. Bij de kade van de Nijl aangekomen stapte ik uit de bus.
“Can I help you?” zei één van de mannen, die daar stonden.
“I’ve an appointment with Mohammed,” antwoordde ik.
“I’m Mohammed,” zei hij.
Ik herkende hem niet, maar ‘mijn’ Mohammed wist natuurlijk welke trip we gingen maken, dus ik vroeg wat we dan gingen doen. Nou ja, wat ik wilde. Nee, dat was niet de bedoeling.
Direct meldde zich de volgende: “I’m Mohammed too.”
Tja, dezelfde vraag dan maar en nee, hoor, dit was ‘m ook niet. Na drie Mohammeds gaf ik het op. Ik ging even op de aangemeerde grote boot kijken en daar zaten ook een paar mannen. Aha, daar zat ‘mijn’ Mohammed, toen ik ‘m zag, wist ik het gelijk weer.
Toch onhandig, hoor, al die Mohammeds, een beetje meer originaliteit in namen zou wel prettig zijn.”
Denise: “Ik was tijdens een onderzoeksreis in Hué (Vietnam) om een aantal excursies te testen. Helemaal alleen en zo’n 5 maanden zwanger. Mijn bolle buik was volgens mij goed zichtbaar en duidelijk geen gevalletje te zwaar getafeld. De dag van de stadstour werd ik opgehaald door de lokale gids, Tan, en de eerste activiteit was varen over de Parfumrivier. Hij gaf me een hand met aan boord komen en ik was inmiddels gewend dat de gidsen het maar gek vonden zo’n werkende zwangere vrouw in een vreemd land...dus dat hij me meewarig aankeek, schreef ik het daar aan toe. Hij kletste met de stuurvrouw en ze moesten giechelen, ook dat was ik inmiddels gewend in Azië. Ik installeerde me op een stoeltje, toch een beetje wiebelig, en genoot van het uitzicht en de frisse lucht, schoot een paar foto’s en knikte nog eens vriendelijk naar de stuurvrouw.
Na de volgende stop, een pagode, wachtte ik met Tan op de auto en we praatten wat. Hij voelde zich blijkbaar op zijn gemak, want hij vertrouwde me toe dat hij ‘s ochtends was geschrokken van me. ‘Hoezo dan?’ dacht ik. Zo’n dikke toerist had hij niet eerder gezien. Op de boot had hij dit verteld aan de stuurvrouw, maar die had direct gezien dat ik niet dik was, maar zwanger. Hij kon het moeilijk geloven(!). Hij moest zelf erg hard lachen om het misverstand. “I thought you were fat lady, but now I know.”
Tania: “De meeste kinderen in het dorp Semoisi kennen Paramaribo (hoofdstad van Suriname) niet. Ze hebben wel eens een ander Saramaccaans dorp bezocht, maar daar wonen ook marrons. De ouderen zijn wel eens in Paramaribo geweest voor zaken of werk. Hierdoor zijn ze niet gewend aan andere bevolkingsgroepen en al helemaal niet aan witte mensen. Ik stond een keer langs de waterkant en een groepje jongens van ongeveer 8 tot10 jaar kwam erbij staan, de jongens begonnen mij openlijk te bespreken in hun eigen taal! Ik stond perplex! Gelukkig hoorde ik de woorden ‘Hanse muje/mooie vrouw’ ook langs komen en ik glimlachte. Ik diende ze van repliek in het Saramaccaans en ze schreeuwden: “Oooooho! A waitie muje!” (“Oh, die witte vrouw praat Saramaccaans”) en ze renden giechelend weg.”
Ons team van reisfanaten zit over de hele wereld en weet de weg. Ook als er helemaal geen weg is. Wij gaan ver om jou dichtbij te brengen. Bij locals, cultuur, natuur, bij elkaar en bij jezelf. Welke bestemming wil jij beter leren kennen? Bekijk onze rondreizen Zuid-Afrika, rondreizen Vietnam, rondreizen Thailand, rondreizen Suriname, rondreizen Sri Lanka, rondreizen Namibië, rondreizen Myanmar, rondreizen Indonesië, en rondreizen Cambodja.
