10 dagen leven als een monnik-2

Om 4 uur ’s ochtends gaat de gong voor de eerste meditatie. De eerste dagen denk ik ‘Dit kunnen ze niet menen!’, maar vanaf de vierde dag word ik voor de gong wakker. Alles went! Vanaf half 5 is de eerste meditatie, en tegen het eind van de twee uur zit ik met smart te wachten tot de gong gaat voor het ontbijt van rijst, groenten en tempé of tofu. In een spierwitte ruimte, zonder enige decoratie, zitten we in een soort examenopstelling te eten. “Het lijkt wel een vrouwengevangenis”, denk ik eerst. Ik begrijp het doel: geen enkele afleiding. Vandaar ook die witte muren. “Het is een mental hospital!”.

De rest van de dag is gevuld met meditaties met instructies en aanmoediging om te volharden. Tussen de meditatieblokken heb je 5 minuten tijd om even naar de wc te gaan of water te drinken. Vanaf dag 4 is het de bedoeling om tijdens de drie groepssessies van een uur, totaal niet meer te bewegen. Na drie kwartier heb ik altijd een onbedwingbare behoefte om toch even te verzitten.

Iedere avond is er een uur een video met de leraar die de leer van de Boeddha toelicht, voor mij het hoogtepunt van de dag, want: afleiding! Veel moeilijker dan stil zijn, vind ik namelijk het niets doen! De enige afwisseling is een rondje van 45 stappen die je kunt lopen. Als een tijger in de dierentuin draai ik daar iedere dag een tijd lang rondjes. Na 2500 jaar is deze meditatie praktijk, die in zijn volledige vorm in de vergetelheid was geraakt, via Birma terug naar India gekomen. Inmiddels maakt de Vipassana methode wereldwijd grote opmars. Als we om 9 uur ’s avonds klaar zijn, val ik uitgeput in mijn bed en slaap een kwartier later.

Wat gebeurt er als je 10 dagen lang niet praat? Je praat heel veel tegen jezelf, of je wilt of niet. Allereerst had ik continu een commentaarstem in mijn hoofd. ‘Ik verveel me’ ‘Ik ben vast de aller slechtste meditator ooit, want ik praat de hele tijd tegen mezelf’ ‘Stop nou eens met dagdromen, zo zit je hier tien dagen voor niets!’. Ook ontstond één grote dagdroom, waarin alle informatie en gedachten van de dag en verhalen van de leraar in terug kwam. Ik was erg opgelucht toen na afloop meer mensen dit bleken te hebben.

Maar natuurlijk leer je ook een methode waarbij je heel erg gaat letten op sensaties in je lichaam. Iedereen heeft een ander proces hierin. Mijn laatste dag voelde ik dat mijn lichaam bestaat uit vibraties (immers, we bestaan in de basis uit energie). ’s Nachts kon ik er zelfs niet van slapen, zo heftig was het pulserende gevoel! Ook had ik een aantal vervelende herinneringen, die qua thema op elkaar leken, en zodra die herinneringen te voorschijn flitsten, voelde ik een pijnscheut in mijn hoofd. De theorie is dat alle vervelende herinneringen opgeslagen zijn in het lichaam en er als pijnscheuten uit moeten komen. Daarom moet je door al die pijn heen. Ook als je alleen lichamelijke pijn voelt en je de herinnering niet weet. Ik had zo vreselijk veel pijn en dacht dat ik een röntgenfoto van mijn knie (die wel vaker opspeelt) zou moeten laten maken. Ik nam me voor een week lang iedere dag een massage te nemen om weer een beetje van alle spierpijn af te komen. Opvallend genoeg, zodra ik het centrum verliet, waren alle pijnen weg.

Hoe was het om na 10 dagen weer te praten? Het niet praten beviel me zo goed –mensen die me kennen zullen verbaasd zijn-, dat ik helemaal niet meer wilde praten! Ik bleef nog een tijdje achter in de meditatiezaal, terwijl iedereen naar de eetzaal rende om daar na 10 dagen weer te mogen praten. Omdat Ferry een belangrijke Erfgoed reis aan het begeleiden was, waarbij hij burgemeesters, generaals, veteranen en gouverneurs ontmoette, belde ik hem. Zo veel informatie, zo’n uitbarsting van energie aan de andere kant van de lijn, ik kon het bijna niet aan! En al kun je Ferry niet echt een druk persoon noemen, voor mij was hij op dat moment een soort ADHD!

Toen we als cursisten onze ervaringen begonnen uit te wisselen, ontstond er een hele sterke band. Je blijkt allemaal individueel, maar toch samen, door hetzelfde heen te zijn gegaan. Je beseft hoe bijzonder het is en iedereen is blij, iedereen glimlacht en straalt. Het ongelofelijke gebeurde: had ik mezelf 10 dagen lang nog zo voorgehouden dit NOOIT meer te doen, voordat ik het terrein verliet nam ik me voor dit op korte termijn nog eens te doen.