Bali People

Een van de belangrijkste redenen waarom Bali een paradijs wordt genoemd, is de lokale bevolking. Zelfs degenen die iedere dag zakelijk met westerlingen te maken hebben, zijn ontzettend lief en attent.

 

Neem bijvoorbeeld mijn bezoekje vandaag aan de biologische markt, die iedere zaterdag in Ubud is. Bij het eerste kraampje van Juice Ja begroet ik Kadek en koop een pot homemade pindakaas. Het is de lekkerste pindakaas van het eiland en dat zeg ik ook altijd tegen de trotse Kadek. Lachend geeft hij me een klein glazen flesje met Koffie elixer, waar ik een lekkere ijskoffie mee kan maken. Niet dat ik nou zo’n grote klant ben, ik eet of drink bijna nooit in hun cafeetje, meestal haal ik een pot pindakaas en ben weer weg. Deze attentie is puur omdat ik ooit een praatje met hem heb gemaakt en nu zijn we vrienden. Zo simpel is het.

 

Bij het volgende kraampje koop ik een biologische zeep, gemaakt van zeepnoten, waarmee je werkelijk alles kunt wassen: van je kleding tot je haren. Ik geloof dat je alleen je tanden er niet mee kunt poetsen. Per ongeluk geef ik een briefje van 100.000 in plaats van 10.000. Deze twee briefjes lijken zoveel op elkaar dat ik ze altijd gescheiden in mijn portemonnee probeer te houden, maar soms floept er eentje tussendoor. Ik wil me al omdraaien, als ze het briefje ophoudt en ik mijn fout zie.

 

Bij het kraampje van mijn favoriete bakkertje werpt het meisje me een brede lach toe: “Hello Paulien, how are you?” en ze pakt mijn favoriete brood al in. Voorheen haalde ik iedere dag een brood op. Nu ik geen vaste afspraak meer in het dorp heb, loop ik spontaan de winkel binnen als ik in de buurt ben. Eerst word ik stralend begroet, waarna het voltallige personeel zich verschrikt omdraait naar de plank, want –oh horror- vandaag is Pauliens favoriete brood niet gebakken. “Maaf, sorry ja?” zeggen ze met alle compassie die ze hebben, en dat is veel. Het andere brood vind ik niet zo lekker, dus om ze niet teleur te stellen koop ik dan een lekkere croissant.

 

 

 

 

Een opkikker voor mijn zelfvertrouwen is ook altijd een bezoekje aan mijn vrienden van de Nadis Herbal. Ik knap altijd helemaal op van Lilir en Made. Het achterafstraatje waar de shop is, staat helemaal vol met auto’s van de filmcrew van Eten, bidden en beminnen. Ze vertellen me dat Julie Roberts, vanmorgen vroeg hun kantoor bezocht om bodylotion, lipbalsem en wierook te kopen. “En, hoe was ze?” vraag ik nieuwsgierig. In Bali probeert men nooit negatief te spreken over iemand, in verband met ‘bad karma’. Made fronst, want hoe zeg je wat je vindt, zonder dat je iets negatiefs zegt over iemand? ”Het was vroeg in de morgen, ze had geen make-up op. Ze is niet jong meer.” Dan klaart haar hele gezicht op: ”You are more pretty than Julia Roberts!”

 

Kijk, daarom kom ik hier nu zo graag! Bali People: I love them!