Fundive op Pulau Weh, Sumatra

Pulau Weh, het eiland boven het noorden van Sumatra, vlakbij Banda Aceh staat onder duikers bekend als een van de beste duikspots. Het is nog wat onontgonnen. Er  zijn geen luxe resorts en de meeste duikers slapen in simpele bamboo hutten op het strand. De duikschool heeft mooie stenen bungalows gebouwd, maar op dit moment nog met koud water. Er zijn dan vooral backpackers op het eiland.

Met het duikbrevet Open Water Duiker dat ik heb, mag je tot 18 meter duiken. Om tot 30 meter te mogen moet je een Advanced Duik Brevet halen. Tijdens het duiken valt me op dat het zo donker is onderwater. Ook het inademen lijkt wel iets zwaarder te gaan. Ik kijk op mijn dieptemeter en ben er van overtuigd dat ie stuk is. Snel bij Ferry op de meter kijken en het is echt waar: we zitten op 28 meter! Gloep! Snel maar iets hoger, op 25 meter gaan zwemmen. Het koraal loopt hier scheef af, als een soort berg. Je moet dus echt je meter in de gaten houden, anders zit je zomaar een paar meter dieper. De volgende duik vraagt de Dive Master lachend: “25 meter ok? “Ja hoor, geen probleem!” antwoord ik. En dat terwijl ik het altijd een griezelig idee vond om dieper dan 20 meter te gaan...

Als beginnende duiker zwom ik zo goed mogelijk achter de Duik Master aan, zag wat hij aanwees en verder keek ik nauwelijks ergens naar. Nu ik meer vertrouwen heb, krijg ik door dat je zelf onder een rots kunt kijken of zich daar een vis verscholen heeft. Vandaag heb ik dan ook zelf bijzondere vissen ontdekt. Een enorme Morene, een groot soort slang van een meter lang en 20 cm hoog, waarvan je meestal alleen zijn bek uit een zijn holletje ziet steken. Ik vroeg me al af hoe groot zo’n beest is, maar vandaag kwam hij helemaal tevoorschijn. Ook ontdekte ik een Schorpioenvis, die door kleur en structuur heel goed opgaat in de rotsbodem en dus moeilijk te zien is. Voor het eerst zag ik ook een grote inktvis, die van kleur verschiet en zo opgaat in zijn omgeving.  

We gaan mee met Serge, een duik instructeur die gespecialiseerd is in het ‘huisrif’, het rif voor de deur van de duikschool. Op de bodem van zand zie ik helemaal niets, Serge daarentegen vindt van alles. Visjes van nog geen centimeter groot en hij weet precies waar het kleine zeepaardje ‘woont’.

Af en toe hangt Serge rechtop in het water en spiedt de omgeving onder water af, als een soort stokstaartje, en wijst een rog aan die even verder op voorbij ‘zeilt’. Dit is echt duiken op een ander niveau. Het is bijna even interessant om naar Serge te kijken die als een vis door het water lijkt te glijden, als naar hetgeen hij aanwijst. Ik heb het gevoel met een soort ‘maestro’ van het duiken mee te zijn. Helemaal als hij heel rustig een enorme school kleine visjes in zwemt en de schol door middel van armgebaren 'dirigeert'. De hele schol wijkt als één man uit een om weer samen te voegen.

Ik begin er werkelijk lol in te krijgen! Begrijp nu eindelijk waarom ze het 'fundive' noemen, ik geloof dat ik werkelijk glimlachend aan het duiken ben, voor zover dat dan kan met die gekke regulator in je mond. Ik ben echt blij dat ik het duiken niet heb opgegeven. Eindelijk ben ik nu toch echt van mijn duik- en verdrinkingsangst af. Ik heb er ‘fun’ voor in de plaats gekregen.