Onvergetelijke fietstocht in Pemuteran

We ontmoeten onze gids voor een fietstochtje in Pemuteran. Eigenlijk willen de tocht inkorten en op het strand gaan liggen. Echter, eenmaal onderweg wordt het uiteindelijk toch drie uur, want het blijkt een geweldige ervaring. Gids Putu, een jongen van 20 jaar, spreekt perfect Engels en kan al onze vragen beantwoorden. We leren en zien hoe de Balinezen wonen en werken.

 

We fietsen niet over de gevaarlijke grote weg met alle scheurende scootertjes, maar over zeer smalle hobbelpaadjes in het binnenland. En wij, die, omdat we nooit zijwegen zagen, dachten dat iedereen aan een doorgaande weg woonde, zien nu het plattelandsleven in het achterland. We zien enkele goede huizen van steen, maar ook simpele kleine houten huisjes of zelfs krotten met een golfplaten dak. Geen enkel stuk grond bij een huis is betegeld of beplant, dus in het regenseizoen zal het een grote modderpoel zijn. Er lopen kippen, hanen en kuikens rond elk huis; bij de meeste huizen staat ook een koe of een zwart varken.

 

Moslims en hindoes wonen hier door elkaar. De hindoeïstische huizen zijn te herkennen aan de tempels die bij de huizen staan. Bij de krotten staan geen gebouwde tempels, maar wel de versieringen die zo typisch zijn voor het hindoeïstische geloof. De gids legt ons bij een van de kleine tempeltjes aan de kant van de weg de betekenis van het swastikakruis uit. De swastika is ook een hindoeïstisch symbool. De streep omhoog wijst naar de hemel, het hiernamaals, de streep naar rechts duidt op goed leven, goed zijn voor anderen. Hij heeft overigens al van meerdere toeristen gehoord hoe beladen het symbool in Europa is.

 

Het fietsen is een belevenis. Gezien het feit dat we soms moeilijk op de fiets kunnen blijven zitten als gevolg van de dikke keien of boomstronken, is het maken van foto's vrijwel onmogelijk. Jammer, want de vele kinderkopjes, maar ook de vriendelijke volwassenen zijn prachtig. We fietsen verder tussen de huisjes en loslopende honden door, komen zelfs over een erf van een gezin. Iedereen groet vriendelijk. Ook hier treffen we de typische Balinese winkeltjes, waar onbestemde dingen worden verkocht. Blikjes drinken, zakjes chips, tandpasta, huisgemaakte nasi goreng. Het assortiment is, net als de winkeltjes, klein.

 

Aan het strand houden we pauze. Er komt een scootertje aan met een andere jongere die ons thee en gebakken bananen komt brengen. Keurig in een kopje met schotel en de warme bananen op een gebaksbordje met vork. Zelfs de palmsuikerstroop wordt bijgeleverd. Wat een luxe.

 

We blijven lang zitten. De gids beantwoordt al onze vragen over het leven op Bali, het hindoe geloof, de hoogte van de lonen, de vergelijking met het rijke Nederland. Hij vertelt over zijn vader die ziek is en niet kan werken, zijn moeder diė elke ochtend om 5 uur vis gaat verkopen en dat hij, om zijn moeder te ondersteunen, een deel van zijn loon afstaat. Over het krijgen van een uitkering in Europa heeft hij al gehoord: "Amazing, getting money doing nothing."

 

Hij vraagt wat een ticket naar Bali kost en concludeert dat hij daarvoor bijna een jaar moet werken. En toch is hij niet ongelukkig. Nooit op vakantie, zes dagen werken per week voor 100 en soms 200 euro, in het hoogseizoen zeven dagen per week werken... “It's different.” Voor ons een understatement, voor hem een gegeven. We geven hem een tientje aan fooi als we terug zijn, maar dat wil hij niet eens aannemen. Pas als we zeggen dat hij het aan zijn moeder kan geven, pakt hij het aan. Wat een geweldige jongen.