Op audientie bij de koning van Ciptagelar

“Als je Abah, onze koning, begroet dan moet dat op een officiële manier.” Onze gids Yoshi laat zien hoe we de vingers van Abah moeten aanraken, het hoofd beleefd gebogen. Spannend, we kijken uit naar het moment waarop we Abah –de koning- zullen ontmoeten.

 

We zijn in een jeep diep het Halimun gebergte in gereden, uitgeroepen tot nationaal park. We verblijven in Ciptagelar, een traditioneel dorp waar men leeft in harmonie met de natuur. Abah, letterlijk ‘vader’, staat aan het hoofd van de traditionele kasepuhan. Gids Yoshi: “Ik zou het vertalen als koning van een koninkrijk, maar omdat Indonesië een republiek is, zeggen we dat niet meer. Het ‘koninkrijk’ bestaat al sinds 1368.” Abah is de leider van 30.000 mensen in 360 grote en 200 kleine dorpen. De Baduy dorpen-waar we eerder zijn geweest- vallen hier ook onder, zij zijn de beschermers van Abah. Yoshi: “Op het moment dat Abah wordt bedreigd, zijn ze opeens in het dorp, zonder dat ze zijn geroepen. Ze zijn zo spiritueel ontwikkeld, ze weten het gewoon.”

 

In het dorp draait alles om tradities en duurzaamheid. 10% van de rijst wordt opgeslagen voor jaren waarin de oogst tegen zit. Rijst mag niet verkocht worden, maar als iemand om rijst vraagt om te eten, zal het altijd gegeven worden. Voor brandhout of weg aanleg kapt men geen grote bomen. Toch zien we jeeps, telefoons en zelfs tv. “We verkopen wat makkelijk weer terug groeit, bijvoorbeeld groenten en fruit. Maar rijst is eerste levensbehoefte, daar blijven we van af.” Hmm, het lijkt erop dat we nog heel wat kunnen leren van de verstandige tradities in dit oude koninkrijk.

 

Abah is heel jong koning geworden, hij is nog maar 29 jaar.  Zijn prachtige jonge vrouw, wordt aangesproken met de titel Emak, oftewel ‘moeder’. We overhandigen de koningin een souvenir uit Holland. Dit wordt enthousiast ontvangen en ik krijg zelfs een omhelzing van de 'Maxima' van Ciptagelar. We worden uitgenodigd in het hart van het huis: de Koninklijke keuken. De ene groep vrouwen houdt vuur brandende en kookt. In een andere hoek bakt een ander groepje gefrituurde hapjes voor de gasten. Van alles wat wordt klaargemaakt, al is het witte rijst, wordt eerst een bord voor Emak gezet om te proeven en goed te keuren. Pas na een hoofdknikje van Emak wordt het eten aan de aanwezigen gegeven.

 

Gids Yoshi zegt dat Ferry zijn petje achterste voren moet zetten, bij wijze van bandana. Ferry voelt zich lichtelijk belachelijk, maar volgens Yoshi is het beter dan helemaal geen hoofddeksel. Dan mogen we op onze knieën het huis binnen schuifelen, waar Abah op zijn troon, een lage stoel zit. In de begroetingsceremonie vertellen we dat we een duurzame reisorganisatie zijn en dat we hopen dat reizigers kunnen kennismaken met de natuurlijke levensstijl van Ciptagelar. Abah geeft ons zijn zegen: onze gasten zijn welkom!

 

Nu dit officiële gedeelte achter de rug is, mogen we informeler spreken. Ferry vraagt wat alle apparatuur is die uitgestald staat. Abah’s ogen gaan stralen: ‘Dat is allemaal hardware om een radiozender te bouwen!’ De mannen gaan samen tussen de apparatuur zitten. Computernerds onder elkaar! In een mix van Engels, bahasa Indonesia en de lokale taal vliegen de termen over en weer. Een van de weinige woorden die we verstaan is ‘hacken’. Abah lacht: “Ik heb geen geld voor de officiële software, dus ik download het van internet!” Abah vindt het verstandig om de balans te houden tussen traditionele cultuur en de technologie van de 21^ste eeuw. Als we de volgende dag na een mooie hike door primair regenwoud het gebied verlaten, zijn we onder de indruk van deze samenleving en de wijze jonge koning.