Purificatie ceremonie in de Heilige bron

Er zijn maar vier namen in Bali en die zijn voor jongens en meisjes ook nog eens hetzelfde. Wayan voor de eerst geborene, Made voor de tweede, Komang voor de derde en de vierde heet Ketut. Bij nummer vijf begint met weer opnieuw, dit kind heet ook weer Wayan. We moeten dus bijnamen verzinnen om alle Mades uit elkaar te houden.

 

Mama Made bestiert het guesthouse waar ik yoga volg. Ze verwent me vaak met thee met een roze rijstcakeje of een groengekleurde bananenpannenkoek. Vandaar de bijnaam Mama. De yoga leraar heet simpelweg Guru (= leraar) Made.

 

Met guru Made en mama Made bezoeken we de heilig bron van Tampak Siring, ter ere van de dag van de hindoe god Shiva. De cultuur van de Balinezen staat vol met dit soort belangrijke feestdagen en het lijkt wel alsof ze altijd bezig zijn met een ceremonie. Van mama Made heb ik een sarong en een kabaja (traditionele bloes) geleend. Om mijn middel draag ik een shawl. Om de goden te behagen is het belangrijk zo mooi mogelijk in de tempel te verschijnen. Prachtig opgetut loopt Mama Made -zonder met haar ogen te knipperen- met een offerschaal gevuld met fruit, cake en bloemen op haar hoofd rond, terwijl de schaal toch een kilootje of 15 is. Ik probeer haar na te doen met een zak vol sarongs, maar om de paar meter glijdt de zak van mijn hoofd.

 

In de tempel doet guru Made voor hoe we moeten bidden op zijn Balinees-hindoeïstisch. We reinigen onze handen en meegebrachte bloemen met wierrook. Iedere keer houden we een andere kleur bloem omhoog en bidden we om iets anders. Het is geen vast gebed dat de Balinezen opzeggen, je praat vanuit het diepst van je hart. Daarna steken we de bloemen in ons haar of achter ons oor. Ook de mannen lopen rond met een bloem achter hun oor, wat in het begin wel wat gegrinnik van onze kant oplevert. In mijn hoofd noem ik de Balinezen ‘de bloemenmensen’, omdat ze altijd met bloemen voor hun goden in de weer zijn of een bloem in hun haar hebben.

 

Na het gebed kleden we ons om en met een sarong om onze bikini gaan we het water in. Rijen mensen staan al te dringen voor hun beurt, sommigen hebben een klein kind op de arm. Jongetjes van een jaar of 8 zitten elkaar achterna in het water. Van jongs af aan wordt je meegenomen voor Purificaties in de Heilige bron. Het is een kleurrijk spektakel.

 

Er zijn vijf verschillende waterstralen, bij iedere waterstraal bid je om iets anders. De ene keer voor vergiffenis voor je ‘bad karma’ (al je negatieve gedachten en daden), voor het welzijn van je familie of bijvoorbeeld voor kracht van de kosmos.

 

Bij de eerste waterstraal waar ik mijn hoofd onder het ijskoude bergwater steek, verzuip ik mezelf bijna. Het water stroomt in een keiharde straal op mijn hoofd en ik hap naar adem. Hoe kunnen de locals er zo lang onder blijven? In de rij voor de tweede waterstraal probeer ik de kunst bij de Balinezen af te kijken. Als het mijn beurt is, hou ik mijn handen in een kommetje voor mijn gezicht, zodat ik nog adem kan krijgen. Ah, dit is stukken beter! Nu kan ik ook heel vroom de reinigende werking van het ijskoude bergwater een paar minuten volhouden.

 

Ik probeer natuurlijk zo goed mogelijk met de Balinezen mee te doen. Ik vind het heel bijzonder dat we zomaar mee mogen doen met een ritueel wat voor hun heel belangrijk is. Het is een intense ervaring en het doet me echt wat. Misschien is het de energie in de tempel, maar het lijkt wel of na de Purificatie alle last van me af valt. Ik ben niet de enige die het ontroerend vind. Gelukkig kijken mijn vrienden niet verbaasd op als ze in het koude water een warme omhelzing van me krijgen.