Tien dagen leven als een monnik-1

Tien dagen ga ik een stilte meditatie cursus volgen. Onderweg vraagt Ferry of ik al begonnen ben, van de zenuwen word ik steeds stiller. Niet praten is misschien lastig, maar het engste vind ik dat ik zelf geen invloed ga hebben op waar ik slaap, wat en wanneer ik eet en wat ik doe.

 

Het betreft Vipassana meditatie en ik heb hier 6 jaar geleden over gehoord en het leek me toen iets verschrikkelijks. Zoals van wel meer dingen (een halve marathon lopen bijvoorbeeld), was ik er van overtuigd dat ik dat nooit van mijn leven zou kunnen volhouden.

 

Bij aanmelding heb ik een verklaring ingevuld dat ik me volledig aan alle regels zal houden en het centrum niet voor het einde van 10 dagen verlaat. Bij aankomst moet ik deze zelfde verklaring nogmaals lezen en ondertekenen. Daarna moet ik alle verboden waren inleveren: telefoon, camera, boeken, schrijfwaren, niet voorgeschreven medicijnen en eten. We krijgen ons laatste echte avondmaal. Voortaan krijgen de nieuwelingen om 5 uur een snackje (fruit, havermout), maar de rest mag vanaf de lunch helemaal niets meer eten. Daarna krijgen we met de hele groep een bandje te horen waarop iemand nogmaals uitlegt wat de regels zijn en dat je nu nog weg kunt en anders tot het einde moet blijven. Ik word er nu toch wel een beetje zenuwachtig van. Wat staat me te wachten?

 

Ik krijg lakens en het nummer van mijn ‘cel’, zoals het slaapvertrek van een monnik heet. Een witte kamer van 2,5 bij 2 met een eenpersoonsbed, een blauw krukje, een kapstok aan de muur en een klein raam met een blauw gordijntje. Ik ben opgetogen, het is erg schoon allemaal en ik had een grote slaapzaal verwacht.

 

Ook het washok is een reuze meevaller, het lijkt op de washokken van Nederlandse campings. Alleen is dat vaak een punt van gemoedelijke verbroedering en hier sta je zwijgend naast elkaar je tanden te poetsen. Want behalve dat je niets mag zeggen, mag je helemaal niet met iemand communiceren, dus ook geen gebaren of oogcontact. Dat voelt eerst erg vreemd. Maar dan werkt het eigenlijk wel bevrijdend, je hoeft helemaal niet met iemand anders bezig te zijn. Als iemand zich niet goed voelt, dan hoef je er niets mee, sterker nog je mag er niet eens iets mee. Iedereen gaat door zijn eigen proces en als je een probleem hebt, dan kun je naar de leiding of naar de leraar.