Ijen vulkaan

De Ijen vulkaan is net als de Bromo ook een vulkaan die in een grotere caldeira ligt. Deze caldeira is 20 kilometer breed en heeft behalve de Ijen meerdere vulkanen waaronder nog twee actieve (Merapi, 2800 meter, en Raung, 3332 meter). De Ijen zelf is 2250 meter en hoewel niet zo actief als de twee andere vulkanen zeker nog niet uitgewerkt en in 2013 is de vulkaan gedurende een half jaar gesloten geweest voor bezoekers. 

 

 

De Ijen vulkaan, of Kawah Ijen, heeft een turquoise blauw meer met een diameter van een kilometer. Het  is één van zuurste meren op aarde.  Er wordt langs de rand van het meer zwavel gewonnen en zwaveldampen stijgen ook constant op. De zwavel wordt in gesmolten vorm, met rode kleur via keramische pijpen naar buiten geleid. Daar stolt het tot een gele massa die in stukken worden gehakt en in rieten manden op de schouder omhoog de krater uit en omlaag naar het dal gedragen worden. Hoewel het lijkt op geel piepschuim, vormen de twee gevulde manden op de schouders van de pezige mannen vaak een gewicht van rond de 70 kilo. Ze krijgen betaald per kilo, wat neerkomt op ongeveer € 5 voor twee volle manden. Meestal lopen ze twee keer op een dag en hebben daarmee een dagloon van € 10. Dit lijkt misschien voor Indonesische begrippen veel, maar de nadelen van het zware werk en vooral het inademen van de zwaveldampen wegen zwaar; de zwaveldragers worden vaak niet oud.

 

 

Het is de moeite waard om de Ijen te beklimmen. De beste tijd is in de vroege ochtend, omdat je dan de meeste kans hebt op een heldere lucht en het ook nog niet te warm is. Met een jeep (die niet echt meer nodig is; de weg is inmiddels goed, maar verplicht gesteld door de overheid) rijd je afhankelijk van je startpunt in een uur of twee naar het begin van het park. Hier betaal je een entree en ga je lopen. Vanaf hier is het pad onverhard, het stijgt, maar is breed en niet heel steil. Af en toe moet je even wat pittiger klimmen. Je hebt ongeveer anderhalf à twee uur nodig om op de kam van het vulkaanmeer te komen en dan ben je een dikke 500 meter gestegen. Hier heb je een adembenemend uitzicht over het prachtig blauwe meer. Tijdens je wandeling kom je de zwaveldragers tegen, die tegen een kleine vergoeding, een T-shirt, koekjes  of een paar sigaretten best op de foto willen en bij het weegstation halverwege kun je misschien zelf proberen of je in staat bent om zo’n mand te dragen.

 

Vanaf de kam kun je ook afdalen naar het meer. Het wordt echter ten zeerste afgeraden om dit op eigen houtje te doen; het pad is bezaaid met losse stenen en hoe lager je komt, hoe sterker de zwaveldampen worden en daar kun je onwel van worden.

De terugweg gaat over hetzelfde pad; in ongeveer drie kwartier ben je weer beneden.