Het Minangkabau volk

De Minangkabau wonen voornamelijk in de hooglanden van West Sumatra (Bukittinggi,Padang). Een unieke element in hun cultuur is dat bezit matrilineair overerfd wordt: dat wil zeggen van moeder of dochter, terwijl politieke en religieuze zaken door de mannen worden geregeld. Tegenwoordig leven er 4 miljoen Minang in West Sumatra, terwijl er nog zo’n  3 miljoen verspreid leven onver de andere Indonesiche eilanden.

 

De Minangkabau staan bekend om hun nadruk op onderwijs en het feit dat Minangkabause mannen over het Zuid Oost Azie verspreid leven (iets dat bekend staat als merantau en voortvloeit uit het feit dat jongens geen bezit erven, dus gestimuleerd worden om elders hun geluk te zoeken). Hierdoor zijn Minang buitenproportioneel vertegenwoordigd in belangrijke posities in de hele regio. De medestichter van de Indonesische Republiek,  Mohammad Hatta, was een Minang, en ook de eerste staatshoofden van zowel Maleisië als Singapore.

 

The Minangkabau zijn overtuigd Ismamitisch, maar hebben daarnaast ook hun eigen gebruiken (adat), die van animistische of hindoeistische oorsprong zijn. De matrilineaire overerving is hier een voorbeeld van.  Dit heeft er toe geleid dat Minangkabau vrouwen een betere positie in hun samenleving hebben dan vrouwen in meer patriarchaal ingestelde samenlevingen (bijvoorbeeld de Batak).

 

De naam Minangkabau is samengesteld uit twee woorden Minang (winnen) en Kabau (waterbuffel) en is gebaseerd op een legende. Waterbuffels nemen een belangrijke plaats in in de cultuur en de daken van de traditionele huizen van de Minang lijken op de hoors van waterbuffels die aan de uiteindes opkrullen.

 

De Minangkabau leven in de Hooglanden, een van de meest gastvrije gebieden van Indonesië, met vruchtbare grond, genoeg vers water, een koel klimaat en veel grondstoffen. Waarschijnlijk is de natte rijstbouw hier veel eerder geïntroduceerd dan in andere gedeeltes van Indonesië.

 

De islam arriveerde in dit gedeelte van Sumatra al vroeg, met scheepvaarders uit Arabië en India. Tegen de 16 eeuw namen de Minangkabau deze godsdienst over. Het eerste contact met het westen stamt uit het begin van de 16^e eeuw toen de Nederlands OostIndische Compagnie verschillende handelsposten aan de kust opzette. Tot in het begin van de 19^e eeuw bleven de Nederlanders aan de kust, waar ze voornamelijk in goud handelden, en waagden ze zich nauwelijks de Hooglanden in.

 

Maar laat in de 18^e eeuw begon de goudaanvoer te stokken en viel een belangrijke bron van inkomsten weg voor de Minangkabause vorsten. Tegelijkertijd begon er een burgeroorlog waarbij de zogenaamde Padri’s (fundamentalistische geetelijken) de sharia probeerden op te leggen. De Nederlanders steunden de traditionele vorsten en dat leidde tot een lange burgeroorlog. De eerste fase van de oorlog eindigde met een verdrag in 1825 tussen de Nederlanders en de  Padri leider Tuanku Imam Bonjol. Uiteindelijk werd in 1837 Tuanku Imam Bonjol gevangen gezet en in ballingschap gestuurd. (Tot vandaag is hij een nationale held in Indonesië).

 

Nu alle Minangkabau gebieden onder Nederlandse controle waren, kon begonnen worden met de echte economische en politieke overheersing. Nieuwe vormen van onderwijs werden geïntroduceerd, die in de 20^e eeuw leidden tot de opkomst van een cultureel and politiek  nationalisme. Na de bezetting van de Japanners tijdens de Tweede Wereldoorlog en het einde van de Politionele Acties werden de Minangkabau Hooglanden in 1949 deel van de nieuwe natie Indonesië.

 

De Minangkabau waren prominent vertegenwoordigd in de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd.  Niet alleen vanwege hun godsdienst (ze moesten niet veel hebben van het protestantisme van de Nederlanders) , maar ook omdat het een trots volk is, trots op de eigen cultuur, maar ook trots op hun traditie van egalitarisme. Vanwege hun merantau traditie ontwikkelden de Minangkabau al vroeg een cosmopolitische levenswijze, die openstond voor revolutionaire ideeën.

 

De Rumah gadang (Minangkabau: 'groot huis') is het tradionele huis van de Minangkabau. De architectuur, bouw en versieringen zijn allen ingegeven door een eeuwenoude traditie. De huizen hebben een spectaculair gekruld dak en kunnen vaak verschillende families herbergen. De huizen zijn binnen en buiten vaak prachtig versierd met houtsnijwerk. De rumah gadang is van de vrouwen van de familie die in het huis leven en wordt overerfd van moeder op dochter.